Anialarra 2010 – 2de en 3de week

Ziezo, iedereen is weer veilig en wel thuis. Een verslagje van week 1 kregen jullie al. Wat deden we nog allemaal?

Tot ieders grote spijt zat de Gouffre des Partages (weer) dicht met sneeuw en ijs en kon de geplande trip, om samen met de mannen van Lyon te zoeken naar de verbinding Anialarra-Partages, niet doorgaan. We deden dan maar opnieuw een dagtrip om te werken aan de verbinding Anialarra – FR3 op –475 m: we schoten alweer enkele meters op, maar we zijn er nog niet hoor. 
Hopelijk hebben we in september de tijd om daar nog eens heen te gaan.

We maakten een derde fond-trip in het Systeem met als doel de nieuwe Salle Nero te topograferen (bleek groter dan verwacht, >200 m), en in de Galerie Terranef wat niet eerder afgedaalde putten te exploreren en op te meten. Het was voor Florian en Kevin een eerste kennismaking met de “fond” en ons gezellig bivak en hopelijk is het hen bevallen! Tijdens deze driedaagse werd er ook een zeer zware lap gegeven op de Aspirateur, waarin we vele meters opschoten. Maar er resteren er nog heel veel te gaan…

Nog in het systeem werd rond –500 een artificiële klim gedaan die een fossiele galerij van zowat 150 m opleverde: Galerie du Baghwan.
Een blaasgat dat we deze winter ontdekten, TS15, leverde na flink wat desobwerk een meandertje op afgewisseld met kleine putjes. Dan plots een grotere put (P35)… we dachten vertrokken te zijn,  doch op –85 verloren we de sterk aanzuigende tocht in een zeer linke instorting die boven ons hoofd hing. Een middag werken leverde slechts enkele meters winst op. Moet zeker herbekeken worden want ligt fantastisch goed boven de meest stroomopwaartse stukken van Tintin en Quick & Flupke.
In dat andere blaasgat, AN588,  werd na een lastige en nauwe put een groot vervolg geëxploreerd. Veel desob om een eerste (hopeloze) fond te bereiken op –80. 
Tijdens het desequipement werd hogerop een venster gevonden; een zeer mooie puttenreeks bracht ons naar zowat –220 m, waar de explo momenteel wel wat vastzit. Er resteert nog een parallelle put te doen, die we via een venster op –210 kunnen zien. Deze grot ligt in een grote N-Z breuk en werd Pozo de la Grieta gedoopt.  Explo wordt vervolgd in september.

Er werd nog flink gewerkt aan enkele andere blaasgaten (o.m. AN594) maar die leverden voorlopig nog geen grote ontdekkingen op.

Tenslotte werd de AN60 geëquipeerd waar we vorig jaar een grote doorbraak deden, die ons toen op –297 m deed stranden voor een nauwe meander. Met die meander werd nu flink geargumenteerd en wij wonnen het pleit: na anderhalve dag werken geraakten we er door. Erachter is een “onmetelijk” diep zwart gat, waarin stenen zeker 100 m diep vallen. De schist en de rivier van Anialarra zit zowat 129 m lager, dus die verbinding is bijna een feit. September zal uitsluitsel brengen. Het zou de bekroning zijn van vele jaren hard werk in deze moeilijke en koude grot.

Het Systeem van Anialarra is intussen weer 700 meter gegroeid (nu 26,5 km) maar het heeft weinig zin om veel cijfers te geven. “In principe” verbinden we in september de AN60 (Pozo Ryobilti) en AN509 (Pozo Mariposa) met het Systeem. En als alles echt meezit verbinden we eveneens met de FR3… Het Systeem zou dan de 30 km overschrijden. Nog even geduld dus.

PS: tijdens de 2de dagtrip om aan FR3 te werken werd het oude klimrecord (1u50 ) in de 400 m putten gebroken door de voltallige ploeg die alle 5 buiten stonden na 1u45 jumaren. Weliswaar profiterend van een equipement dat rond –200 wat vereenvoudigd werd. In deze ploeg zaten zowel 18-jarige snotapen als 50-plussers. Echter, amper een week later verpulverde Kevin na de driedaagse fondtrip deze tijd en zette een 1u25 op de tabellen (met sherpakit). Zeer sterk: veel mensen zouden al heel blij zijn om die 400 m putten en 45 fracties in die tijd af te dalen! 
Maar: nadat de oudjes van de initiële schok bekomen waren, beseften we dat we deze tijd nog wel met de “EU-factor”  (ook gekend als het getal "PDB") moesten vermenigvuldigen. Immers, we mogen geen appelen met citroenen vergelijken, en geen jonge veulens met oude trekpaarden! Deze factor wordt berekend met een zelf op punt gestelde formule (die het resultaat is van menige slapeloze nacht), waarin rekening wordt gehouden met diverse parameters die klimprestatie beïnvloeden: leeftijd, gewicht, lichaamslengte, aantal dagen in bivak doorgebracht, Pantin of niet, gewicht kitzak, geslacht, MTDE-klimgordel of Petzl, wrijvingscoëfficiënt van de kalksteen enz. Ik bespaar jullie de details, dit is wiskunde van het hoogste niveau.  Wat blijkt: het getal EU is in het geval van Kevin 1,257833. Zijn tijd van 85 minuten moet hiermee worden vermenigvuldigd: 85 x 1,257833 = 107 minuten = 1u47. Oef, net iets trager dus dan de vorige tijd! De eer is gered, en we moeten volgend jaar dan toch niet “The Stig” inzetten!