Grot in zicht

Vrijdag 4/6/2010: Buiten snikheet zomerweer. Na een uur of drie te hebben gewerkt in een grot waar ik al jaren een oogje op heb (ooit geeft die haar geheim wel prijs!), naar plaats nr 2 op mijn lijst: een soort instorting waar in 1995-96 wat collega's puin hebben zitten ruimen. Maar zo instabiel en weinig hoopvol dat ze het gauw hebben opgegeven.

Ik observeer die plek al jaren. Nummer van het gat: A132. In het begin stond het in mijn database met als oordeel "sans espoir" maar sedert ik nog alleen prospecteer met een thermometer was mijn oordeel veranderd. Er komt nl. een constante tocht van 9,0 graden uit dat puin geblazen. Ditmaal was ik vastbesloten daar werk van te maken, dus ik had vandaag alles bij: Hilti enz. dus zware rugzak.

De plek is angstaanjagend om zien, qua puin dat boven je kop hangt dan. Maar vorig jaar was ik er al eens met een Tikka in gaan loeren, en ik wist dat er een kansje was. Stabiele wanden maar alles lag vol puin dat van bovenaf kwam. Eerst de ingang fors uitgegraven want anders was het quasi onmogelijk erin te kruipen. Dan puin beginnen ruimen. Geruimd tot 17 u 's avonds, 1 meter ver geraakt. Moeten stoppen omdat ik mijn armen niet meer omhoog kreeg. Situatie: 2 stabiele wanden, links bloemkooltjes (= courant d’air), rechts stromingschubben (= ooit stromend water): zeer veelbelovende indicatoren. Stevige koude tocht. Een ton puin boven mijn kop. Recht voor mij 2 grote blokken die in de spleet hingen en waar je onderdoor moest. Die ton puin lag er bovenop.
Zondag 6/6/2010: Ditmaal was ik in gezelschap van Annette. Aan de instorting gekomen; eerst een dubbele plop gezet in de twee blokken die de weg versperden. Secondenlang geraas, gauw controle: er was minstens een kubieke meter puin omlaag gedonderd. De ingang nog wat groter gemaakt om beter te kunnen werken, dan puin beginnen ruimen. Dat hebben we gedaan van 11u tot 15u. Nooit eerder in mijn leven zoveel puin na een plop geruimd (effectief een ton, denk ik).
Nadat het weg was, zaten we een meter verder. Boven ons: een reeks grote blokken die eigenlijk enkel maar bleven hangen uit jarenlange gewoonte. Maar rechtdoor zag men twee meter ver langs een goede wand. In de verte een klein gaatje. Ik mikte er een steen in, dan verrassing. De steen botste een helling af, stuiterte secondenlang verder met een duidelijke resonantie (dus grote ruimte?) en dan: PLONS! Een grot, een zaal, een rivier??
Puin of niet boven ons, ik probeerde wat dichter te komen om te zien. Een soort dalende meander, amper 1m50 verder. Maar onmogelijk nu nog een steen te verleggen, we namen nu al een gigantisch risico met hier gewoon te zitten onder een massa hangend puin dat we ondergraven hebben. Buiten een 4 m lange stok gezocht. In de ingang gaan zitten, en één keer geduwd in het hangend puin. Meer was er niet nodig. Donderend geraas... effe stilte... weer een geraas... weer vallend puin en zo ging dat wel 2 minuten door.

Toen het weer stil was, en het stof was opgetrokken, voorzichtig gaan loeren. Ditmaal waren er tonnen puin omlaag gekomen. De diaclase is nu wel 3-4 m hoog geworden. Voor ons een puinhelling van wel 5 meter lang, schuin omhoog, stijgt wel 1m50 dus reken maar uit hoeveel er ligt want voordien was het hier mooi horizontaal. Dat komt allemaal van boven. Was dit gevallen toen we nog in de grot bezig waren, ik had het niet naverteld.

Probleempje: we waren vergeten ons graafmateriaal eerst buiten te halen. Koevoet, hamer, pioche: alles lag onder tonnen puin. Wat een debutantenfout! Met de moed der wanhoop nog 2 uur lang bakken puin buitengehaald. Toen was het weeral tegen zes uur, tijd om op te krassen, trouwens we voelden onze rug niet meer.

Maar we gaan hier gauw terug staan. Achter die 2 ton puin zit een grot. En volgens mij gaan we daar een verrassing tegemoet. Iets zegt me dat het wel eens bingo zou kunnen zijn. Slechts één probleem: we weten nu al niet meer wat eerst te doen. Trou des Côtes ligt stil wegens D3-koorts. Fagnoules komen we nog maar nu en dan. Frigo en andere beloftevolle chantiers staan al efkes op non-actief. En heel gauw komt de grote vakantie er weer aan: dat betekent Anialarra. Het leven is gewoon te kort en/of we hebben meer volk nodig...