Bont en blauw

Terwijl andere Avalonners lekker konden relaxen op een weekend Brevet B, in het zonnige Villers-le-Gambon, kroop een duo oude knarren (P&A) onder de grond. Op het programma: topo, topo en wat désob!

Thuis geconstateerd dat één van de twee DistoX’en alweer spontaan 9° azimut verkeerd aanwees (de vierde keer intussen), wat me weer deed beseffen dat er de komende jaren nog heel veel foute topo’s gaan gemaakt worden door de hoe langer hoe talrijk wordende gebruikersgroep van dit - schijnbaar - handige gadget. Waarschuwing: controleer VOOR en NA elke toposessie de juistheid van de calibratie! Doe je dat niet, dan kan je evengoed gaan topograferen met een kompasje van 50 cent uit de tutterfrutbak (benieuwd wat Google Translate van dat woord maakt).

Zaterdag op weg naar de TDC. In het ingangszaaltje, waar we vorig keer een tonnen zwaar éboulis hadden doen vallen, 4 inox trapjes gezet waardoor men dit hele zaaltje nu “op hoogte” oversteekt.
Dan een eerste zeer lastig topokarwei: de spierwit geconcretioneerde galerij waar we onze eerste kleine doorbraak maakten. Om niks vuil te maken, moesten we ons hier in onderpak zetten: geen sinecure want veel plaats is er niet. De topo van deze 15 m duurde een uur! Deze galerij was naamloos gebleven en de inspiratie was ver te zoeken. Dan maar “Galerie Yasmine” gedoopt, want ontdekt daags nadat de Edegemse zangeres zich van het leven benam. Mooie galerij, mooie madam. Dan naar de Salle des Invités. Na de obligate verkleedpartij en de passage van de Lange Wapper, het onderste (modderige) réseautje beginnen opmeten. Dit is nogal complex en groter dan ingeschat; we waren er dan ook een uur of twee mee zoet. Daarna verder gegraven in de hoek van de zaal, einde op een kleine driesprong met veel tocht. Wordt vervolgd. Naar buiten, het was toen al rond 18u en we waren al tamelijk bont en blauw. De TDC is een klein maar hevig grotje (hoewel: zo klein ook weer niet; onze topo van vandaag deed de grot de kaap van 700 m passeren!).

‘s Avonds koers gezet naar Tilff, om daar te overnachten in onze, voor de gelegenheid tot mobilhome omgebouwde, Hyundai. Zondag de Veronika in. Jawel, Annette had me weten te overtuigen om eindelijk te gaan voortdoen aan het langste en meest tijdrovende topoproject ooit binnen de club: de volledige hertopo van het Systeem Chawresse-Veronika. Begonnen in 1997, zijn we intussen al 13 jaar verder, hebben er minstens 50 dagen (!) topo opzetten, en dat in een grot die alles heeft om een topograaf te frustreren. Vooral modder en water dan, maar ook een ingewikkeld en heel moeilijk te tekenen verloop (want vaak in een 45° schuin liggende breuk). En het is een koude grot, dat ook!

In de Veronika werd eerst “Le Boulevard” gehertopografeerd, het ruimste en aangenaamste stuk in het begin van de grot. Dit was enkele jaren wel gebeurd, maar onvoldoende gedetailleerd naar mijn zin want diverse zijgangetjes stondne niet op de topo. Dan naar de Chawresse; een flink eind kruipen door de gehate Fil Rouge dus. Vlak voorbij de “Jonction du Nain Possible” (GRSC 1986) vertrekt er een uitgestrekt en sportief réseau, dat geen mens ooit bezoekt (behalve Avalonners en de ontdekkers, de GRSC): Réseau de l’Angle Droit. Reden dat het niet bezocht wordt? ‘t Is zeer sportief, vrij verticaal dus je hebt touw nodig, het ligt opzij van de gebruikelijke doorsteek… en er is niet echt veel over gepubliceerd. Dat laatste komt in orde, ‘t is beloofd. Voorzien van alle touw en onze klimuitrusting begonnen we aan de topo van het meest verticale stuk, de “Tranchée Nr 7”, gekenmerkt door een eindeloze reeks putjes en ressauts (in de volgorde: P7, R3, R3, R3, R3, P4, P4, P5). Hier en daar hing een doorgeroeste ladder aan compleet weggerotte karabiners; gelukkig viel er veel vrij te klimmen of kwam ons touw goed van pas. Dankzij de DistoX ging het zeer vlot, maar toch was het met een zucht van verlichting dat we tegen 17u rond waren met deze zijtak van de “Angle Droit”, want echt warm hadden we het al lang niet meer.
Gauw naar buiten, weer door de ellendig lage en lange laminoirs van de Veronika wurmen. We probeerden er eender wat (zelfs rollen!) om onze pijnlijke knieën te sparen, want na de TDC gisteren en vandaag bijna 8 uur hier, waren die echt beurs. Buiten rond 18u, dat was een pittig weekendje, tot de volgende keer. Het karwei is gelukkig zo goed als rond. Er is nu reeds 5500 m getopografeerd, en zijn er nog minder dan 200 te gaan! Bedoeling is dat deze nieuwe topo in de loop van 2010 of 2011 zal gepubliceerd worden, als onderdeel van een (nog te schrijven) monografie over het Systeem Chawresse-Veronika. Hopelijk zal die de belangstelling voor deze grandioze grot wat aan wakkeren.