De Lange Wapper

Afgelopen zondag 7/2 in de Trou des Côtes... Het viertal Annette, Michaëla, Dagobert en ik (Paul) was zwaar geladen: 4 kits en een mysterieus ingepakt langwerpig gevaarte. Na een praatje met een inwoner van vlakbij (de relaties onderhouden hé) sneakten we gauw de grot in. Een half uurtje later splitsten onze
wegen reeds. Annette en Mich gingen de hele dag verder paadjes afbakenen.
Het "baliseren" heeft voor hen geen geheimen (dat doen we al sedert een jaar of 15). De kunst is om het tegelijk heel discreet te doen (wat al grotendeels bereikt wordt mits juiste materiaalkeuze qua touw en paaltjes), het enkel te doen waar het echt nodig is, en met een minimum aan schade aan de grot aan te brengen. Beide dames waren bijna heel de dag bezig in Salle du 21 Juillet, Salle Apollo 11 en Salle de la Recompense.

Dago en ik gingen ondertussen aan de slag in Salle des Invités. De nagel aan onze doodskist is daar de passage van een uiterst fragiele en bovendien witte vloer. De vloer bestaat uit zeer broze gourtjes met daarin kleine parapluutjes van calcietkristallen.

Men kan gelukkig naast de witte strook kruipen over een wat schuine en bruine druipsteenberg. Het probleem zijn echter de kitzakken, die moet men voorzichtig over de gourtjes heen dragen en dat is zeer riskant. Over 2 meter afstand zo'n zak met gestrekte arm omhooghouden is zeer moeilijk. Je zou de zak naast je moeten kunnen meeschuiven...maar dan net iets boven de vloer. Maar natuurlijk! Dat was het!

Ik knutselde thuis een prefab glijbaan in elkaar. Vereisten: zeer sterk, grotbestendig, roestvrij, transporteerbaar en gemakkelijk wegneembaar (dus licht). Dus viel de keuze op een aluminium profiel, zowat 25 cm breed, met 4 regelbare pootjes want de vloer is natuurlijk oneffen. Omdat er in de grot enkele scherpe bochten zitten moest het in twee stukken worden gezaagd, zo niet kregen we het niet ter bestemming.

In de grot monteerden Dago en ik gauw de boel, pootjes erop en afgeregeld en ziezo: een echt Lange Wapper viaduct siert voortaan onze grot. Geen enkel probleem meer om met een kitzak die passage te nemen, de zak schuift vlot en veilig mee.
Die zakken zijn trouwens ook speciale nylon zakken, die Annette heeft gemaakt en van een handig handvat voorzien. Ze dienen als overzak voor de vuile kits en onze speleouitrusting. Jawel, Waerimont-toestanden dus, gelukkig hebben we hier wat meer plaats.

De fotografen die deze mooie passage willen vereeuwigen moeten zich geen zorgen maken: onze "viaduct" is op enkele seconden weggenomen. Voor alle zekerheid een waarschuwing voor de andere Avalonners: die Lange Wapper dient niet om er zelf over te kruipen! De dag werd verder besteed aan het topograferen van wat zijgangetjes van de Salle des Invités (een uurtje werk) maar vooral aan het verder werken in de onderverdieping die Kevin en ik vorige week ontdekten. Een eerste evident "zwart gat" werd gauw opengegraven doch leverde slechts een meter of 5 extra kruipgang op. We zochten elke hoekje en kantje af, overal was er wel wat tocht, en uiteindelijk kozen Dago en ik elk "ons" gat en de volgende 3 uur groeven we als gekken. Dago maakte een krater van wel een meter diep (einde op gaatje met tocht), ik groef horizontaal onder een wand door en geraakte zo wel 5 meter verder. Ook einde op gaatje met tocht. In beide gevallen aan verder doen!
Het was in elk geval een verademing om eens lekker ongegeneerd met klei en blokken te kunnen smijten, want in deze onderverdieping zijn er geen concreties, witte vloeren of andere vervelende grotverschijnselen die niet compatibel zijn met vuile speleo's.

Rond een uur of 5 het hazenpad gekozen, weeral een nuttige en vruchtbare dag. De grot meet nu om en bij de 650 m.
Foto's bij dit artikel zijn van Michaëla en Paul