Premiere, premiere, heel veel premiere

2009 had amper plaats gemaakt voor 2010 en we hadden er al een massa premières opzitten! Inderdaad, voor de eerste keer vierden wij Oudejaar in een grot. Nooit eerder tevoren maakten we een verse maaltijd klaar onder de grond, of installeerden we een kerstboom, of luisterden we naar een muziekje. Voor het eerst liep Annette in een lange rok rond, onder de grond. Toegegeven, het was klasse. Voor de eerste keer zelfs, bivakkeerden we in een grot in België. Sommigen sliepen zelfs voor het eerst in een grot, tout court. Voor het eerst dronken we ons lichtelijk teut, in een grot! Nooit eerder deden we op de eerste dag van een nieuw jaar, krak dezelfde grot als op de laatste dag van het jaar ervoor! En nooit tevoren hadden we met zo weinig speleo's zo gigantisch veel spul te verslepen. Zoveel premières op twaalf uur tijd kunnen maar een ding betekenen: 2010 wordt een zeer goed jaar voor Avalon.
Maar laat me even onze ondergrondse avonturen samenvatten. Het was bijzonder zwaar geladen dat de auto met Annette, Bart, Annemie en Paul rond 18u30 arriveerde in Tilff, parking van de Veronika. Want jawel, dat was de grot onzer dromen die alles had wat in ons lastenboek stond. Ver onder de grond, zonder dat we er veel voor moesten kruipen, dankzij de tunnel. Perfect droog en proper (we deden dan ook geen speleopakken aan), en na een meter of 50, net voor het gekruip begint, is er een hoge en ruime, cirkelvormige zaal. DE ideale plaats, zonder een zuchtje tocht zelfs.

Enkele keren de helling op en af met een vracht sherpazakken, curverboxen en manden en een rugzak van buitengewone afmetingen (we weten nog steeds niet wat Annemie allemaal bijhad). Gelukkig bleek Peter Vandenbulte al in de tunnel te zitten, met flink wat helpende handjes. Zij kwamen mee met ons aperitieven. Dankzij de tienkoppige mensenketting geraakten we vlot ter bestemming maar het zweet stond al wel in onze schoenen. De thermometer wees 10,5 °C aan: prima, hier zouden we vannacht niet veel kou lijden.

Versieringen gehangen (led-slingers op batterijtjes, kerstboompje, wat kaarsjes) en het zag er al direct gezellig uit. Nog gezelliger werd het toen de Hasseltse jenevertjes op tafel kwamen, en de aperitiefhapjes ter plekke werden gesmeerd. Na een uurtje diende Peter en Co ons te verlaten voor hun oudejaarsviering in een gîte in de buurt, maar zij werden afgelost door Luis, van Speleo Lux, die zwaar geladen kwam aanzetten met genoeg Cava voor een regiment! Gauw popten de kurken en kon het tweede deel van het aperitief beginnen.

Een blik op onze drankvoorraad, die netjes gegroepeerd in een hoekje stond: 5 flessen Cava, 1 fles Champagne, 1 fles Porto, 1 fles met Spaanse apéro à la Baileys, 4 liter witte wijn, 1 fles rode wijn en 6 trappisten. Wat veel voor 5 man (en er was ook nog een liter of 10 water en fruitsap), en het werd nu duidelijk waarom die kitzakken zo zwaar waren geweest! Gelukkig moesten we vanavond niet meer met de auto rijden, maar ook het kleine ressautje van 2 meter nabij de ingang bleek later toch een geduchte hindernis te zijn (want toiletbezoek diende buiten te gebeuren, uiteraard!)

Dan een lekker voorgerecht van gevulde champignons op vers gebakken toast à la Annemie, gevolgd door een stevig soepje van zelf geplukte boleten à la Paul. We overleefden beide paddenstoelgerechten, gelukkig. Terwijl dat alles zakte begon Annette aan het wokken van een lekkere groentenmix, terwijl het reeds thuis klaargemaakte konijn-in-witte-wijn-met-uitjes zachtjes pruttelde en de grot zich met heerlijke geuren vulde.

Terwijl we onze plat de résistance met veel smaak binnenlepelden, kregen we nog onverwacht bezoek van Pol Xhaard, die zo vriendelijk was geweest ons de grot te openen voor onze Oudejaarsviering. Leuk! We waren net begonnen aan ons dessert, een Tiramisu op zijn Hasselts (met appeltjes, en jenever!) à la Bart toen de klok al middernacht sloeg! De tijd vliegt onder de grond... Een nieuw jaar was begonnen. Voor een keer geen vuurwerk, geen SMS-berichtjes, geen opgefokt gebral. Enkel wat kameraden en de magie van een grot, meer moet dat niet zijn.

Ergens in de vroege uurtjes zocht iedereen zich een vlak slaapplekje, wat in deze horizontale grot ook alweer een fluitje van een cent was. En jawel, de Veronika is de ideale grot om te slapen: doodstil (er valt geen druppel), warm ...en donker als de nacht.

Rond half tien 's ochtends kropen we uit onze slaapzakken (enige lichte hoofdpijn, helaas, hoe kwam dat nu?), voor een copieus ontbijt van pistoleetjes en heerlijk rozijnenbrood à la Luis. Het opruimen van ons kamp ging vlotter dan gedacht, tot en met het kleinste kruimeltje werd opgeveegd, en alle materiaal werd tot aan de ingang van de tunnel gebracht. Buiten wachtte ons ons een bleek winterzonnetje en een fijn laagje sneeuw.

Vast en zeker voor herhaling vatbaar, en we zijn zeker dat we daar volgend jaar met dubbel zoveel volk zitten!
Tot slot hier nog wat foto's van ons avondje

en een videoclipje (stelt niet veel voor, maar het geeft een indruk)