Impressies van een cursist

door Jan

Tussen alle verhalen over het recente exploratiegeweld door, enkele impressies van een geslaagd eerste brevet-B weekend (lichting 2009-2010).

Het startschot kwam van Rudy met een vlotte theorieles waarin we in ijltempo klaargestoomd werden als toekomstige materiaalmeesters. We werden verlicht over de voordelen van coudées t.o.v. vrillées en van D- t.o.v. ovale musketons, over de keuze van dik, dunner, dunst touw en leveranciersafhankelijke rek, over de wonderen en de beperkingen van Dyneema, maar ook over de geniale eenvoud van de “tisseran” of weversknoop. Na de bokes met chocomelk was het tijd voor het eerste hoogtewerk.



Geconcentreerd speuren naar geschikte boomstammen, zichtbare en onzichtbare spits, brochen, kettingen en natuurlijke ornamenten in een verwoede poging om volgens het boekje volkomen wrijvingsloos te equiperen. Hierbij werden we begeleid door een gure wind en het nodige hemelwater, wat menig optimist die zonder regenkledij vertrok deed verkleumen. Met een Texair en onderpak was het echter goed te doen. Tijdens het desequiperen ging mijn hart plots heel wat sneller slaan toen ik een kanjer van een rotsblok (een goeie 30 cm schat ik) lostrapte, die door de vegetatie compleet gecamoufleerd was (en die daardoor ook vastgehouden werd denk ik). Het blok stortte geluidloos naar beneden. Gelukkig was mijn caillou-gil overbodig aangezien er zich niemand meer onder mij bevond. Dit had heel anders kunnen aflopen…

De schitterende catering, ingeleid met heus aperitief en gecombineerd met een fijn gezelschap, zorgde ervoor dat we onmiddellijk gelanceerd waren voor een zeer sfeervolle en gezellige avond, didactisch onderbouwd met een soepel lesje topolezen van juf Wietske (van speleo Nederland). In ’t laat gaf Maureen de aanzet tot een partijtje tafelklauteren, een activiteit die ongetwijfeld verband houdt met restanten van voorouderlijke primatengenen. Zondag was het dan tijd voor het echte werk onder de grond, hoewel de halve groep verkoos om nog te gaan oefenen op de rotsen. Samen met Dirk had ik de eer en het genoegen om naar de Abime de Beaumont (Esneux) te mogen trekken met onze eigen meester Raf. Het werd een schitterende en uiterst leerzame trip. Het begon al goed. Toen ik met m’n kitzak en kraal van musketons, dyneema’s en lintjes de leuke verticale ingang en het poortje was doorgewurmd en me na het eerste ankerpunt op het touw wilde inpikken met m’n rem, kwam ik tot de ontdekking dat ik deze in de auto vergeten was. Shit, nog nooit tegengekomen !!! Moet de opwinding van het moment geweest zijn. Meester Raf was onverbiddelijk en liet me niet terugkeren naar de auto. “Ge hebt toch nog wel iets bij zeker” was het laconieke antwoord. Euh, ja meneer… een Ti-bloc. Awel dan ! Op zich best interessant, want ik had dat kleinood eigenlijk nog nooit in reële omstandigheden gebruikt. Dan half in een étroiture, op je buik liggend, met je hoofd boven een 30m diepe put het 2de ankerpunt equiperen, best een pittige start. Daarna werd het ruim en een pak comfortabeler om de volgende fracties te equiperen.



Beneden gekomen was het Dirk zijn beurt om de paardenrug op te kruipen via een uitgebreid geëvalueerd, beoordeeld en met enige aarzeling betrouwbaar bevonden vast touw. Daar begon het creatieve gedeelte van het equipement. Stalagmieten, pilaartjes in de wand, gaten in een gordijn moesten er allemaal aan geloven als amarrage naturel. Voorzichtig vorderend over de messcherpe rand van de paardenrug naar de overkant, brainstormend over de handigste manier om het dubbele ankerpunt te realiseren zonder boven het vorige uit te komen om de maximale valfactor te respecteren. Daar wilden we de bovengalerij volgen om zo naar de volgende grote put te gaan. Daarbij moest Dirk aan de overkant zien te geraken van een 4-tal meter brede, gapende kloof. Hier hebben we geleerd dat een goede speleo ook een beetje cowboy moet zijn en handig met de lasso moet kunnen omspringen, iets wat ik mij tot nog toe hoegenaamd niet gerealiseerd had. Na een 2de welgemikte worp belandde Dirks touw netjes over een dikke stalagmiet aan de overkant. Spitsvondig vastgemaakt op basis van enkele welgekomen hints van Raf geraakte hij zo vlot aan de overkant om daar de volgende fractie te realiseren. Vervolgens de diepte in tot op de bodem van de grot. Helaas moesten we daar meteen rechtsomkeert maken want het was al aan de late kant om nog op tijd terug te geraken met het materiaal.



De rollen werden omgedraaid en ik mocht Dirks creatieve werk desequiperen, en dus ook een manier verzinnen om terug over de kloof van daarnet te geraken met gedemonteerd ankerpunt. Samen verzonnen we enkele opties maar besloten toch wijselijk om Rafs hint te volgen: een merkwaardige maar zeer efficiënte techniek met de afdaler op het losse, om de stalagmiet geslagen touw, om zo spanning te houden op het aan het ankerpunt vastgemaakte eind, waarop dan de rem met leeflijn kwam (Tibloc in mijn geval). Voor Raf vanzelfsprekend maar voor mij heel verhelderend om vast te stellen dat dit perfect werkte.
Om terug af te dalen tot op de paardenrug had ik weer een dubbel touw nodig, deze keer met knoop tegen een broche, zodat dit van op de eindbestemming met het andere eind door de broche kon teruggetrokken worden.
Beneden was het dan aan Dirk om de 30 m put te desequiperen. De eindétroiture zorgde, althans voor de breedsten onder ons (Raf en mezelf), nog voor een sportief en bezweet einde. Om 17.30 stonden we buiten, ongeveer anderhalf uur later dan wat nodig was om de afspraak te halen, maar uiterst tevreden over de trip en over wat we hadden bijgeleerd. Dan maar recht naar Leuven om het materiaal daar rechtstreeks af te leveren, waar we nog een klein steentje konden bijdragen om de indrukwekkende berg materiaal uit te laden uit de bestelwagen.

Het was een schitterend startweekend en weer vind ik het fantastisch dat een dergelijk arbeidsintensief initiatief met zo’n kleine federatie mogelijk is, volledig gedragen door vrijwilligerswerk, zeker als je je realiseert dat dit geen eenmalig gegeven is, maar iets dat reeds vele jaren herhaald wordt. Chapeau voor alle medewerkers die dit helpen realiseren !!! (en voorwaar, dit zeg ik niet omdat Koen Bessemans zei dat slijmen helpt !).

Tekst: Jan
Foto's: Raf