Eindelijk: de integrale Chawresse-Veronika

Vaste lezers van dit blog weten dat we al jaren zitten te vlassen op de eerste grote rondtrip Chawresse-Veronika, via de Jonction de la Betonnière die wij in oktober 2006 maakten. Ik ga niet het hele verhaal weer uitleggen: hier kan je alles terugvinden.

Vele pogingen vielen telkens weer in het water, letterlijk en figuurlijk dan. Een verslag van zo een mislukte tocht vind je hier

De extreem droge zomer van 2009 inspireerde ons tot een zoveelste poging, vandaag zondag 13 september. Ambitieus: we kozen uiteraard voor de grootst mogelijke rondgang (een circuit van 1229 m lang + nog een groot stuk van de Veronika heen en weer!). Het viertal Annette, Paul, Rudi en Bart vertrok om 10u stipt in de Veronika. Nadat we de knieschijven al wat opgewarmd hadden in de Réseau des Rotules, werd resoluut naar de Réseau du Père Noel gestevend.
In Salle Lily bleek de Jonction de la Betonnière droog te staan en toen wisten we dat het ging lukken. En inderdaad: ook de twee sifons verderop waren kurkdroog. Bibber & Blubber doorgekropen, met enige fierheid toonden Rudi en ik "onze" réseau aan de anderen. Hoeveel mensen waren hier al geweest sedert we het ontdekten, 6 jaar geleden? Bij ons weten: één! 30 kg klei zwaarder en 300 m verder ploeterden we door de Siphon Suspendu (ook al extreem laag water) en kwamen in de bekende "Rezo B". Daar maakten we de gehele rondgang, met links en rechts wat uitstapjes naar mooie galerijen. Via de Suppositoire en de Chicanes (magnifiek!) de Rezo B verlaten, om via de Réseau SCS door te stomen naar de “klassieke” Réseau SSD. Lang leve de Passage Noel (die we in 2000 ontdekten) want aldus konden we vanuit de Réseau SSD doorsteken naar de Réseau Persephone zonder helemaal tot aan de ingang van de Chawresse te moeten omhoogklimmen.
Daarna "even" de Reseau des Comblennois door, de "normale" verbinding Chawresse-Veronika dus, om dan in de Veronika te belanden, waar onze arme knieën nog een half uurtje zwaar beproefd werden: de hele Fil Rouge door en weer die Réseau des Rotules!

Vijf uur na ons vertrek stonden we buiten, nog zo fris als hoentjes maar met beurse knietjes.
Ziezo, dat kunnen we weer van de Todo-list schrappen, het was misschien wel de enige en laatste keer dat we dit ooit deden. Voor wie ook zin heeft in België's grootste en allicht extreemste rondtrip: het is nu of nooit, de grot is droger dan ooit. En voor de rondtrip zoals wij hem deden, heb je totaal geen klimuitrusting of touw nodig. Wel kniebeschermers, natuurlijk!