Een pareltje

Herinner u onze doorbraak in de Trou des Côtes op 21 juli 2009. Intussen al 5 weken geleden, we hadden immers in de Pyreneeën andere katjes te geselen. Maar we wilden wel heel erg graag weten hoe het daar nu verder ging! Sommigen zo graag dat ze het ervoor over hadden om er met een gebroken klein teentje heen te gaan. Nu, dat ligt perfect in lijn van deze exploratie: de grot werd ontdekt toen ik met een gebroken duim aan het rondprospecteren was, en tijdens eerste graafsessie werd ik fel gehinderd door een stel gekneusde ribben (vanwaar de naam van de grot).

Met zijn vijven daarheen: Annette, Friedemann, Peter V, Paul en mankepoot Michaëla (zondag 30 aug 2009 dus). Na het gewroet door de ingangszone (nog steeds op veel plaatsen erg smal) kwamen we in het feeërieke nieuwe stuk. Texairs en laarzen uit, in onderpak en met veel ooh’s en aah’s stevenden we naar de terminus, Salle Apollo 11. Ik had daar eerlijk gezegd geen goed voorgevoel rond (en had dan ook niet meer dan 5 meter première toegezegd aan mijn collega’s), en heel gauw bleek dat het 5 meter voorbij onze vorige halte, potdicht liep. Werkelijk pot en potdicht. Voilà, voorgevoel was er pal op maar we waren wel aangeslagen.

We vonden wel een interessant gat tussen de blokken, waarin we, na een graafsessie, een meter of 3 konden zakken in een ruimte die onder de zaal Apollo 11 lag. Daar beneden geen evident vervolg, en door het graven waren onze sokken en onderpakken nu vuil geworden.

Weer verkleedpartijen, sokken binnenste buiten trekken enz. Irritant dus, waarom ontdekken wij steeds weer grotten vol concreties?

In een andere hoek van de zaal geraakte ik door een extreem smal gat dat boven een putje van 3 m uitkwam. Eronder een meter of 10 vervolg, flink dalend, maar dan weer te smal. Friedemann vervoegde mij via een ander, nog smaller gat dat intussen was opengekapt. De terugweg was zondermeer een avontuur, een uur lang zitten hameren om terug te ontsnappen uit onze gevangenis. “La Prison” is dan ook een toepasselijke naam.

Iedereen was nu wel wat teleurgesteld, we hadden wel wat meer verwacht dan die paar tientallen meters, waarin iedereen bovendien zijn onderpak vol gaten had getrokken. In deze grot is immers alles, vloer en wanden, begroeid met kleine scherpe bloemkooltjes die als weerhaken in je onderpak grijpen.

De twee dames waren intussen nog wat gaan neuzen in de eerste zaal (Salle du 21 juillet) en gauw hoorden we van in de verte geroep “KOMEN!”. Wanneer een vrouw dat roept, dan aarzel je geen moment. Wij daar dus gauw-gauw heen, en wat bleek: ze stonden in een zeer ruime galerij, en links en rechts waren er werkelijk stalagmieten bij de vleet. Prachtig! Met zijn vijven exploreerden we verder, een tweede zaal volgde met daarin een ensemble van schitterend witte concreties. Haa! Eindelijk werden we beloond voor ons urenlang gezoek en de gaten in ons pak. Als naam: Salle de la Recompense misschien?

Er vertrokken hier in alle richtingen doorgangen, maar na een uurtje bleek alles zowat met alles in verbinding te staan: een mini-labyrintje dus. Er zat ook een niveautje onder, van nauwe gangen, ook weer vol bloemkolen gegroeid. Ongelooflijk pijnlijk voor knieën en ellebogen, en de onderpakken haperden en scheurden gretig. Er werd dan ook gevloekt en geketterd dat het geen naam had. Ik telde na afloop 8 gaten in mijn pak!  En, er werd ook gefilmd (door Friedemann) maar jammer genoeg was het kaartje vol net toen we de mooiste dingen vonden. Maar hier toch weer een clipje dat de sfeer van het moment prima weergeeft. We overwegen trouwens een naamsverandering van Speleoclub naar Videoclub Avalon.
“Het” grote vervolg vonden we niet, alles bleef binnen de zone tussen de ingang en de terminus in de Salle Apollo 11. We geraakten dus niet dieper de berg in. Hoewel… toen we om 15u aan het begin van de Salle du 21/7 zaten te eten, voelde ik “ergens” tocht vandaan komen. Na wat gezoek werd een hevig blazend gaatje gevonden (10 cm diameter). Paul en Peter AKA “Poclain” gingen een uur lang tekeer met schop en pioche. Twee meter aarde werd weggegraven, en daarachter geraakten we in een nauwe “galerij” die in feite het verlengde is van de spleet die we vanaf de ingang aan het volgen zijn. Voorlopig te smal, maar veel tocht. Wordt vervolgd, hoewel de kans toch wel bestaat dat de tocht van een boveningang komt, want de oppervlakte zit slechts 13 meter hoger.

Balans: toch wel een meter of 75 erbij, waarvan het meeste schitterend mooi. De TDC zal nu +/- 200 m ontwikkeling hebben. Deze grot is één van de meest gedecoreerde die we ooit vonden, een klein pareltje. Er moet vast en zeker nog meer te vinden zijn, en ongetwijfeld zal dit even mooi zijn. Er wacht ons alvast een flinke topoklus, het plaatsen van een poort (helaas) en het verbreden van vele te smalle passages.