De allereerste première

Zondag 29/03/09….. Paul en ik trokken opnieuw naar de zwijnenbak in de Fagnoules, die het einde van de Hyperventilateur betekende.

Na de Info-avond over de Fagnoules op zaterdagavond waren wij blijven slapen in de Salle de fête van Awagne, het was laat geworden, om half twee in onze slaapzak. We staan op om 8 uur , ontbijten, laden de zakken in, snel omkleden in de motregen en weg zijn we. Eerst inspecteren we de gloednieuwe poort die gisteren in de ingang werd geplaatst. Paul maakt snel nog wat cement en werkt het poortje af.

Er is vrij veel water in de grot, het heeft de voorbije dagen dan ook flink lelijk gedaan in Awagne. Maar alle sifons passeren vlot en we blijven deze keer gespaard van een schuimbad. Om twintig na 10 zijn we al op onze bestemming. We bekijken de situatie: de vorige plop was goed gelukt, veel puin maar vooral ook veel water. Gelukkig zijn we hierop voorzien, opnieuw lang leve de steelpan

Na een steelpan of 25 te hebben uitgegoten ruimen we het puin op en maken we de bak zo breed mogelijk. Het ziet er al veel beter uit; comfortabel zal deze werkplaats echter nooit worden. De “bak” wordt gevolgd door een laag gangetje, oorspronkelijk opgevuld met klei tot op tien cm van het plafond. De vorige keren waren we hier goed in gevorderd maar na een meter wordt het echt wel te smal, verschillende uitsteeksels versperren de doorgang. De vloer is een calcietlaag, zeer hard en moeilijk te desobstrueren, en nu zeker door de lastige positie waarin je ligt.

Ploppen in de vloer is geen optie en dus vallen we het dak maar aan. Paul, zittende in de bak die ondertussen al terug vol staat met water, begint met het boren van het eerste gat.
Ik assisteer. Ondertussen is de Hyperventilateur beginnen zuigen, de courant d'air is zeer hevig.

We trekken ons terug tot in het begin van de galerij en dan PLOP. Dankzij de courant d’air kunnen we direct voortdoen. We herhalen heel het proces: ik schep eerst wat litertjes water uit de bak, ruim dan puin, bewerk het gangetje nog wat met hamer en beitel, wissel dan met Paul die begint met de volgende plop. De  tocht zit nog steeds mee dus we kunnen direct verder doen.

Opnieuw hetzelfde proces. Maar dan begint het: de batterij van de Bosch plat, nu al na slechts twee gaten. Niet erg, we hebben er een tweede bij. Derde gat geboord, plop, we gaan eerst onze calorieënvoorraad wat aanvullen. En we doen door.

Paul begint met het boren van zijn volgende gat maar dan loopt het mis. De kop van de boor kapot, shit en we hebben geen tweede 10mm boor bij, daar zijn de mannen van de Trou des Côtes mee weg. We hebben nog wel een korte 10 mm boor en een lange van 8 mm. Improviseren maar, eerst met de korte boor, dan met de boor van 8mm en dan nog eens met de kapotte 10 mm boor.

De omstandigheden zijn verschrikkelijk. Met veel moeite en gepruts lukt het. Ik ruim puin  en kan links en rechts nog iets wegkappen. Ik probeer al eens wat verder te kruipen, ik zie dat het naar links draait. Rechtdoor loopt het schuin omhoog verder, tussen het dak van het gangetje en een kleivloer. Ik wroet en wurm me in alle mogelijke posities maar ik geraak niet ver genoeg, ik kan net niet om de bocht kijken. De enorme echo laat veronderstellen dat het snel groter moet worden.

Opnieuw gepruts met die boren en de boorgaten. Met veel moeite krijgt Paul het voor elkaar. ...weer puin ruimen. We hadden besloten dat dit de laatste plop was, de accu's zijn toch zo goed als leeg. Dus gaat Paul het gangetje maar te lijf met hamer en beitel.

En nu begint opeens alles meer mee te zitten, niet dat het gemakkelijk werken is maar Paul kan heel wat loskrijgen van de vloer. Ik pak bakje na bakje puin aan. Ik begin te hopen, nu moet ik er toch zeker door kunnen. Paul kapt erop los als een beest tot hij niet meer kan. Ik kruip er in, het is al veel breder, ik kan me verder en verder wringen in de extreme étroiture.

En dan voel ik dat ik wat meer ruimte begin te krijgen, niet veel maar ik ben ondertussen ver genoeg om links om de hoek te kunnen kijken. Ik zie dat het nog een meter even smal is tussen links de rots en rechts een muur van klei, daarna wordt het echt groot.

Maar om die haakse bocht te kunnen nemen zal ik toch eerst nog wat verder naar voor moeten kunnen kruipen. Gelukkig is er voor mij enkel een muur van klei, ik vraag een schupje aan Paul en ik begin te graven. Niet gemakkelijk, nog voor de helft liggend in die étroiture. Ik kan een beetje ruimte creëren. Ik probeer de bocht naar links te nemen maar die is te scherp, ik krijg mijn benen niet uit die étroiture. Maar dan kijk ik nog eens goed recht voor mij, er is genoeg ruimte tussen de kleihelling en het plafond die beiden onder 45° omhoog lopen. Ik wring mij omhoog en ja het passeert! Fantastisch, ik roep het uit van plezier.

Ik sta in een galerij van een 4 meter hoog, 1,50 meter breed met in het midden een berg van klei. Ik zie het naar links en rechts en meter of zeven verder lopen en dan draait de galerij. Paul probeert om me te volgen maar hij blijft steken op het smalste punt. Hij gaat even terug om zijn duikvest uit te trekken.

Ondertussen ga ik al eens links kijken, na 7 meter een bocht naar links gevolgd door een bocht naar rechts. Het loopt door maar ik ga eerst eens kijken hoe het zit met Paul. Hij geraakt al iets verder maar hij heeft zich al moeten forceren en het smalste stuk moest nog komen. Hij probeert verschillende keren maar het lukt niet. Hij moedigt mij aan om dan maar eens rechts te gaan zien. Heel spannend. Ik roep naar Paul wat ik zie.

Na 7 meter een bocht naar links, het gaat in dezelfde stijl verder na nog eens tien meter (denk ik) kruip ik voorzichtig een grote bruine coulée op. Het wordt lager, ik kruip een tiental meter en dan zie ik een splitsing naar links, rechtdoor loopt het ook nog door maar eerst eens links gaan zien. Een kruipgang van een 8 meter, wat concreties die ongelooflijk in de weg hangen en ik stap een grotere ruimte in. Ik zie overal muggen, een ingang moet dus dichtbij zijn. Ik zie het rechtdoor verder gaan maar ik ga eerst naar rechts, na nog eens een 5 tal meter sta ik plots onderaan een put. Ik zie een 10 meter omhoog en dan gaat de put over in een meandergang. De put is heel proper, scherpe rotsen, dit doet me echt wel hard denken aan de Chantoir de Buc. En daar rechts, vier meter hoger, is dat nu geen zaal?

Verdorie ik had mij fototoestel moeten bijhebben, natuurlijk laten liggen. Ik vind dat ik al wel genoeg première heb gedaan, en keer terug naar Paul. Op de terugweg zie ik nog verschillende mogelijke vervolgen. Spijtig, het was leuker geweest als we dit samen hadden kunnen doen. Maar ja er is nog super veel potentieel denk ik. Ik wurm me weer door de étroiture en de zwijnenbak, ik ben super content, dit was mijn allereerste première. Ik schat dat ik zo’n 50 meter heb afgelegd.

Het is al laat, snel alles inpakken en wegwezen. Twintig minuten later staan we buiten, we hebben vandaag een dikke acht uur gewerkt. Omkleden en wegwezen maar, op naar Antwerpen. Het was een fantastische dag.

Friedemann