Weer in de put

Een gebroken poot of niet, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Tijdens een prospectietocht vond ik een paar weken geleden een interessant karstsysteem. Een forse beek die in de grond verdwijnt, een doline met een andere chantoir, een droge vallei, een paar resurgenties (zowat 1,5 km verder en 70 m lager): meer moet dat niet zijn.
Uiteraard reeds bekend en beschreven, maar toch: grotendeels maagdelijk.
Een week later zaten Annette en Dagobert al in de chantoir te wroeten, terwijl ik aanwijzingen gaf, zoals het een opzichter waardig is. Toch kon ik me niet inhouden om met mijn goede rechterhand al in een ander gaatje te zitten graven, een meter of 5 verder. Mijn collega's geraakten die dag al een meter of 3 diep, maar het was zeer instabiel.

Vandaag zaten Annette en ik er weer, en ditmaal wurmde ik mij toch in mijn speleopak. Annette had een soort van enorme neopreenhandschoen gemaakt waarmee ik mijn zere poot kon beschermen. Een blik in het vervolg dat vorige week was opengemaakt zegde genoeg: gekkenwerk. Een klok van enorme blokken die God weet hoe in een aardeachtig cement vastgeplakt zaten. Dan maar een totaal andere richting gekozen. Na 4 uur graven en puin ruimen geraakt de smalste(Annette) in een gangetje. Smal, scherp, maar vooral: stabiel en veilig. En ook: met een goede blazende tocht. Nog wat fors verbredingswerk is nodig, maar wie weet ontdekken we langs daar wel het vervolg van deze interessante chantoir.
Wordt vervolgd.