Bonheur, oproep, oproep, oproep...

door Jos Beyens

Deze oproep om wat helpende handen circuleerde een week lang in de club rond. Toch zijn we slechts met zijn twee vandaag.
Dagobert en ik gaan 'de Cloche' stutten en veilig maken. We hebben enkele stutten klaar liggen, een paar aluminium panelen van 123 cm lang, kitzak met boormachine en goujons, alle desobmateriaal (hamer, beitel, schupje, koevoet , pioche...). En nog een kitzak met trapjes die we gaan plaatsen in de Grande Diaclase en het begin van de Reseau du 1 Avril, én een touw om te zekeren.
We kennen alle passages en versmallingen goed genoeg om te beseffen dat het met z'n twee een heel gedoe gaat zijn om alles tot aan de Cloche te krijgen. Maar we sukkelen ons langzaam maar zeker een weg naar achter. Mét de glimlach, zoals Dagobert dat noemt.

Met het stutmateriaal aan de 'Cloche'.

De Cloche ligt gelukkig nog open. Er is wat zand op het houten dak, dat we de laatste keer geplaatst hebben, gevallen maar niet erg veel. We nemen alle planken voorzichtig weg. Het plaatsen van de stutten is op 10 min klaar. We hebben de perfecte lengte mee, en ook het plaatsen van de aluminium panelen gaat zeer snel.

We sluiten alles deftig af met de houten planken en trekken daarna verder de grot in voor...explo!

Dagobert controleert het stutwerk.

Ik had vorige keer in de '1 Avril' een gangetje gevonden met veel tocht. Dus dat spookt al een paar weken door mijn hoofd. We maken de toegang naar de '1 Avril' eerst veilig door het plaatsen van een trede in de wand en we hangen tevens een touw. Dagobert wringt zich als eerste door de versmalling. We gaan direct naar het tochtend gangetje...maar de hevige tocht die ik vorige keer voelde, lijkt plots weg te zijn. Daarbij verbindt dit gangetje even verder reeds met een parallelle diaclase. Toch zien we helemaal beneden een mogelijk vervolgje. Maar dit gaat veel werk vragen. Hogerop is er echter wel veel tocht en met de wierook beginnen we systematisch alle mogelijke gaatjes te onderzoeken. Dagobert vindt hierbij een klein gaatje, weliswaar in tegenovergestelde richting, maar interessant genoeg om verder te desobstrueren.

Het opengewerkt gangetje...

Hieraan werken we langzaam maar zeker verder. We graven enkele zeer grote blokken uit en schuiven deze aan de kant. Eindelijk is de toegang groot genoeg en ik krijg de eer als eerste af te dalen. De wanden van dit gangetje zijn bedekt met gips. Bij de minste aanraking valt het gips me rond de oren.

(hier toch een kort filmfragment, niet geweldig, maar geeft wel de sfeer weer:
 https://dl.dropboxusercontent.com/u/3779209/Blog%20clips/1re%20avril%20explo.wmv )

Het is niet gemakkelijk om niets aan te raken. Na een drietal meter wordt het echter te smal en moet er gegraven worden. Het gangetje eindigt op een klein gaatje, zonder veel tocht... Dagobert gaat ook eens kijken, maar komt tot dezelfde slotsom: het vervolg zit niet langs hier. Ik ga voor alle zekerheid nog eens terug, nu met het hoofd eerst maar het verdict is duidelijk... hier geraken we niet verder!
Al bij al een viertal meter erbij... We hadden vandaag veel meer verwacht en gehoopt, maar we zullen content moeten zijn met wat we hebben.

We zijn ondertussen ongelofelijk modderig. Onze kitzakken wegen dubbel zo zwaar en blijven overal plakken. Ook de terugweg is dus één groot gesukkel. Wanneer we uit de ingangsbuis kruipen, worden we verwelkomd door een heuse stortbui en we worden er alleen nog vettiger op. Wat een 'lente'!
We bekomen een beetje in de 'Vieux Lessive'... Maar als de waard ons zegt: 'Gelukkig regent het niet in de grot en zaten jullie droog.', wordt het tijd om op te kramen... Alles kent zijn grenzen.

Verslag: Jos
Foto en film: Dagobert