Chawresse-Veronika traversee weer vrijgemaakt

Enkele weken geleden stelden we vast dat er zich geheel vooraan de Réseau des Comblennois (aan de kant van de Chawresse dus) een instorting had voorgedaan, waardoor het niet langer mogelijk was de doorsteek te doen. Op zich niets uitzonderlijk, sedert de ontdekking van deze réseau door de GRSC in 1983-1984, is de boel op die plaats al diverse malen ingestort, want de vrij nauwe passage loopt er onder een "hangende" opvulling van keien en natte modder door.

Ook de plaats waar Chawresse en Veronika met elkaar werden verbonden (de Jonction du Nain Possible, vlakbij de Veronika) is een instabiel geval, dat ook vele malen in mekaar is gevallen. SC Avalon heeft in het verleden, op beide plaatsen, de boel reeds vrijgemaakt en dus was het logisch dat we dit keer ook weer onze handen uit de mouwen staken. Volgende keer is het weer eens aan een andere club!

Gewapend met veel graafmateriaal, maar ook met touwen en onze volledige klimuitrusting (want we hadden nog exploratieplannen ook) ging het vijftal Bart, Rudi, Paul, Annette en Dagobert van start in de Réseau Persephone. Na wat sightseeing onder leiding van Paul links en rechts (Dago kende de grot totaal niet, Bart ook maar amper) waaronder een halsbrekende passage boven een P10 en een vrije 5 meter klim naar een hoger gelegen zaal, was het tijd om te graven. Rudi en Annette gingen voorop om de instorting te beginnen leegmaken: vloeibare blubber met keien. Intussen hield het andere trio zich bijna 2 uur lang bezig om de zeer lage “boyau” waarmee de Réseau des Comblennois begint, 10 cm uit te diepen. Dat over een meter of 4 lengte. In de loop der 28 jaren had elke bezoeker hier enkele tienden van een millimeter modder achtergelaten, waardoor de bodem stilaan was opgehoogd en de boyau quasi onpasseerbaar was geworden (zeker de vernauwing ten einde was niet meer te doen). Deze modder had echter een keiharde korst gevormd, van graven was geen sprake, dit was hameren en beitelen! Maar het lukte en zodoende is deze passage nu weer menselijk. Overigens, op zowat 10 cm diepte kwam er een elastiek te voorschijn, die een passant daar héél lang geleden moet zijn verloren. Een bewijs dat het hier ooit wel ruimer was.

Na deze kruipgang kom je onderaan in een instabiele, trechtervormige zaal terecht, waar Annette en Rudi zaten, en intussen een kleine halve kuub modder en keien hadden “klaarliggen” die ze uit de ingestorte passage hadden gehaald. We moesten daar ergens mee blijven… gelukkig was er een schuin platform waar we met grote blokken een muur op konden maken, waarachter alle blubber werd gestort. Met vereende krachten werd alles prima gestockeerd, het hele trechtervormige zaaltje “gesaneerd” en dan verder maar (NB: we hebben overigens een nieuwe passage gevonden – waar nog veel graafwerk aan is – waarlangs we heel die instabiele prutboel kunnen shunten. Dat zullen we ooit wel eens in orde brengen).

De dag was al flink gevorderd. In de Tranchée de l’Astragale (de 1ste Tranchée) werd een nieuw equipement achtergelaten, want het bestaande knopentouw was intussen 28 jaar oud en veel te kort (doordat ene PDB daar ooit eens knopen in had gelegd ) . Tranchée des Trois Faux Planchers (de 2de) lieten we rechts liggen, Tranchée du Grand Puits (de 3de) moeten we al sedert +/- 1987 niet meer afdalen en passeerden we dus langs boven. In Salle Hélène equipeerden we dan de 26 m diepe Puits Daniel (de 4de Tranchée dus) want daar beneden wilden we exploreren. Mooie put (4 fracties), de anciens die de traversee Chawresse-Veronika helemaal in het begin deden, zullen hem nog kennen want in die tijd moest je voor die traversee die put doen! Beneden de put is er een galerij die terugloopt en onderaan de Tranchée du Grand Puits uitkomt, hetgeen destijds trouwens het vaste parcours was: men daalde af in de Grand Puits, nam de galerij langs onder en klom dan de 26 m hoge Puits Daniel uit. Bart, Annette en Dago werden in die verbindingsgang gestuurd en kwamen terug als modderduivels, 10 kilo zwaarder. Ik was efkens vergeten dat er zich in dat stuk een soort moddersifon bevindt die destijds door de GRSC werd uitgegraven, over 7 m lengte liefst.

Intussen daalde Rudi de Puits Glaiseux af, het enige stukje van de Chawresse-Veronika waar ik nog nooit geheel beneden geweest was en dat aan onze nieuwe topo nog ontbreekt. Extreem nauwe claustrofobische pijp, met op –7 een S-vernauwing die Annette en mij destijds niet had geïnspireerd. Overigens, slechts één persoon deed ooit deze rattenval: Daniel Sirault van GRSC, in 1984. Ons geheim wapen Rudi geraakte wel door de vernauwing op –7, maar dan bleek het touw tekort. Ik had een C13 voorzien, de put blijkt echter veel dieper (eerder 20 meter).

Arme Rudi moest dus terugkeren, en had daar toch wel een kwartier voor nodig. Intussen stegen de stoomwolken uit die put, de foto's zijn dus eerder mistig. En verdorie, nu zijn we daar nog niet beneden geweest. Het collectief uitklimmen van de Puits Daniel was hilarisch, alles was zo modderig dat onze blokkeurs niet meer pakten. Tegen dat iedereen boven was, was het al flink laat. Gauw verder maar, richting Veronika. Na de modder van de Comblennois, volgden de kurkdroge laminoirs van de Veronika waar ieder op zijn eigen manier doorheen vorderde, de ene al rollend, de ander al kruipend. P&A kozen strategisch de kop van het peloton, om de plassen te vermijden die een overdadig zwetende Dago her en der achterliet. Om 18u30 duwden we de poort van de Veronika open, buiten scheen nog net een bleek zonnetje. Overigens, die poort is gloednieuw, en gaat van binnen open zonder sleutel. Alleen krijg je ze wel niet meer op slot gedaan eens je buiten bent, dus daar komen gegarandeerd problemen van met de watermaatschappij die de tunnel beheert.

Het was een plezante dag met een mix van desobstructie, klassiek grotten en exploratie. Het blijft een geweldige grot, waarin je tenminste nog voelt dat je iets gedaan hebt. Blauwe plekken en beurse knieën moet je erbij nemen.