Een echte doorbraak

door Dagobert
Zondag 21 juli, nationale feestdag van België, dus een ideale dag om erop uit te trekken. Paul, Annette en mezelf hadden een Côtes-tripje gepland. Een routine desobdag dachten we. Tegen het einde van dag zou het heel wat anders blijken. Maar laat ons niet vooruitlopen op de feiten.

De planning was simpel. Maak met staalkabel een kabelbaan in het opengewerkte gangetje zodat we grotere bakken met puin konden afvoeren. Tot nu toe konden we enkel kleine bakjes gebruiken omdat de bodem van het gangetje amper 20cm breed is. Dus zo gezegd zo gedaan echter Paul en ik hadden er wel de handen vol mee. Maar na een uur of 2 was de kabelbaan in gebruik en konden we op relatief eenvoudige manier snel grote hoeveelheden puin afvoeren tot in de grote galerij.  
En we gingen deze kabelbaan nodig hebben want op de huidige terminus van de grot vertrok er een uitnodigend gangetje met een enorme courant d’air. Alleen leek dit over meerdere meters gedeeltelijk opgevuld met klei en al deze klei zou afgegraven en afgevoerd moeten worden tot in de grote galerij.

Er is nog een dubbele hiltimassage van de omhooglopende spleet nodig om gemakkelijker aan het graafgangetje te geraken. Maar dan kunnen de graafwerkzaamheden starten. Het is intussen al drie uur ‘s middags. Paul begint aan een fors tempo te graven en massa’s klei donderen naar beneden. Beneden in het minizaaltje ontfermt Annette zich over de klei en zorgt ervoor dat we onze terugweg niet afsluiten. Na een kwartiertje ligt Paul al in het gangetje en komt hij een dikke calcietplaat tegen die in de klei verborgen zat. Hij is er een tijdje zoet mee maar finaal is ze weg en komt er goed nieuws uit het gangetje. Paul denkt zo’n 3 meter verder te geraken zonder te moeten graven.
Van zodra ik achter Paul kan gaan liggen, tracht ik hem te volgen en naar goede Avalon-traditie probeer ik alles te filmen. Later zou blijken dat dit het begin is van een onvergetelijk uur.

Na een tijdje:

- “Het gaat hier terug wat naar beneden”
- “Ik heb links wat meer plaats”
- “Het wordt hier hoger, zeker 1,5m hoog”
- “Ja, ja, ja ... ik ben erdoor!"

Paul is door een eerste étroiture geraakt. Hij bekijkt de zaak en draait zich dan om om wat verder te kunnen kijken.

- “Joepie ik zie een vervolg, ik kan gemakkelijk 4 meter ver kijken”
- “Alleen er ligt een gigantische blok in de weg”
- “Geef me de hamer en beitel eens door, ik ga hier proberen wat ruimte te maken”

Paul hamert er een 10-tal minuten op los en probeert er dan door te geraken maar moet het al snel opgeven. Hij riskeert liever geen gebroken rib één week voor de Anialarra expeditie. Na nog eens 10 minuten hamerwerk een tweede poging. Ja nu lukt het wel en na wat wringen is hij erdoor. Hij zegt dat hij wat verder gaat kijken. Wat volgde was een symfonie van oer- en vreugdekreten, optimistische afstandschattingen en zomeer. Voor alle details verwijs ik jullie naar de video.

Niet te geloven zo’n snelle doorbraak hadden we niet verwacht. De kabelbaan die we deze morgen gemaakt hebben mogen we al terug afbreken. Die gaan we niet meer nodig hebben. Ondertussen is Paul terug en probeert hij, langs de andere kant, de étroiture verder open te maken voor de volgende. De volgende in rij ben ik dus, niet direct de smalste van de club, dus ik hoop op het beste. Ik geraak zonder al te veel problemen door een eerste étroiture en lig op een metertje van de volgende. Daar moet ik serieus dekking zoeken want Paul mept als een bezetene en vuistgrote brokken vliegen in mijn richting.

Eindelijk is het zover, ik denk dat ik er door kan. Ik geef de camera aan Paul en begin dan aan de sleutelpassage. Het gaat verbazend goed, oké het is nog smal (zie video) en op 1 punt moet ik serieus persen, maar dan floep ik erdoor. Wat later zitten we alle drie in een eerste zaal. De oh’s en de ah’s zijn alomtegenwoordig. Een naam hebben we direct voor deze eerste zaal ”Salle du 21 juillet”, het is nu eenmaal de nationale feestdag.
Wat volgt is een ontdekkingstocht doorheen een prachtig gedecoreerd landschap. We zien overal concreties en her en der vertrekken er gangen. Na enkele bochten kruip ik behoedzaam over een bult naast een massieve concretie die in het midden van de gang staat. Ik zie weer een groot vervolg, Paul meent zelfs 30 m ver te kunnen zien! Maar ik sta ook voor een droge spierwitte gour. Ok eventjes nuchter nadenken en alles wat laten bezinken. Paul oppert dat het misschien beter is dat we in onderpak verder gaan. Tot nu toe konden we min of meer op donkerbruine calciet en stenen lopen. Maar nu moeten we door een spierwitte gour stappen. Dus behoedzaam ontdoen we ons van onze vuile texairs en botten.
Ik stap als eerste mens door de droge gour, rillingen lopen over mijn rug. Rechts van me hangt een wel 60cm lange spaghetti. Verdomme die hangt hier slecht. Wat verder doemt er een rand op en lijkt het naar beneden te gaan. Is het een put? Nee het is meer een verzinking in de vloer. Maar wel eentje van zo’n 2 meter diep. Ik kom toe op een soort van balkon dat een nieuwe zaal domineert. De anderen volgen en Annette blijft bij mij op het balkon terwijl Paul afdaalt in deze 2e zaal. Langs de ene kant zien we duidelijk een soort van oude calciet vloer. Waarschijnlijk heeft die calcietvloer ooit heel de zaal overspannen maar is hij deels ingestort. Rechts staat er een cierge van 1m hoog op de rand van een gour. Man man man ... wat een première. Wie had nu kunnen denken dat Trou des Côtes, een onooglijk vossenhol, zo’n mooie grot zou verbergen.

Langs rechts zien we het nog zeker 10 meter verder gaan met daar achter alleen maar grote zwarte gaten. Wat doen we? Gaan we kijken of stoppen we hier? De verleiding is groot maar toch kunnen we ons bedwingen. Er zijn namelijk nog andere clubleden die hard hebben gewerkt in de Côtes en zij mogen ook hun deel van de welverdiende première krijgen. We schatten dat we nu zo’n 75 m aan nieuwe ontwikkeling hebben bijgevonden. Maar het is zeker nog niet gedaan. We draaien terug en doen een beetje verder terug onze texairs aan. Na nog een groepsfoto staan we een beetje later terug aan de toegangsétroiture. Naar beneden gaat het heel wat vlotter en ik ben er op een wip door. Paul volgt me op de voet. Maar hij wil toch nog eventjes uitvogelen vanwaar de tocht nu juist komt want in het nieuwe stuk zijn we de tocht volledig verloren. Snel blijkt dat de tocht van boven komt. Paul ziet ergens een cheminée vertrekken en kan er zeker 6 meter in stijgen. De cheminée loopt nog zeker 4m door om dan te eindigen in een soort klok. Het is duidelijk: de grot moet ooit een boveningang hebben gehad. En langs deze nu verstopte ingang zuigt de grot nog steeds hevig aan.
Als 3 dolgelukkige speleo’s kruipen we even later uit de grot. Dolgelukkig dat wel maar we hebben er wel weer een hele boel zorgen en vragen bij. Eerst en vooral moet er zo snel mogelijk een afsluiting in de grot aangebracht worden. Maar dat zal al binnen enkele dagen gebeuren.  Enfin zorgen voor later; nu “Up to the Pub”.

Na nog een welverdiende trappist rijden we daarna euforisch terug naar Antwerpen. Onderweg zoeken we nog een naam voor de 2e zaal. En na enkele voorstellen hebben we een geschikte naam “Salle Apollo 11”: het is namelijk vandaag dag op dag 40 jaar geleden dat de eerste maanlanding plaats vond. En wij hebben vandaag hetzelfde “First man on the moon” gevoel mogen ervaren.
Er werd bijna een half uur lang gefilmd met Pauls fototoestelletje. Een samenvatting van deze live première kan je hier bekijken. Duurt toch nog 13 minuten, maar nog meer knippen zou jammer zijn geweest. Een bibberig, zeeziekmakend filmpje, maar het geeft een heel goed idee van de sfeer van zo een ontdekking! (NB: klein foutje in de video: het was de 15de en niet de 14de exploratiedag)
 

Tekst : Dagobert
Video & Foto : Paul
Tekening: Annette