Weron-Dellieux: puur genieten

Zondag 21/6: Zo vlak voor de Anialarra de conditie eens testen door een traversee Wéron-Dellieux te doen: typisch een idee van den Bollaert en dus konden Annette en ik moeilijk “nee” zeggen. Op het laatste moment nog een vierde man gerecruteerd, junior Lennert die gelukkig niet wist waar hij aan begon en te laat door had dat hij op weg was met drie authentieke explorators van deze supercomplexe en moeilijke réseau, die niet van plan waren om de traversee langs de kortste weg te doen.

Met een minimum aan materiaal op weg dus. Klimgordels e.d. kan je hier echt wel missen (dat weet Lennert nu ook). Met één laddertje geraak je in principe wel beneden in de Wéron.
Zo gezegd zo gedaan en even later zaten we ten einde de Horizontale Banketten de sifon leeg te scheppen, die toegang geeft tot de Réseau Noir. Twintig minuten tijdverlies en iedereen nat van het opspattende water. Zo is dat.. De Etroiture du Ventilateur floepten we zo door, Lennert daarentegen zat er een kwartier in te spartelen en was daarna duchtig aangeslagen. Hij zou zich pas na de Ramping des Boulettes herpakken en het tempo van het trio veteranen kunnen volgen. Overigens tegen dat we aan de Klotepassage waren, zag Lennert eruit alsof hij de halve grot had zitten opdweilen met zijn weelderige haardos (en feitelijk had hij dat ook gedaan…).
Uiteraard, een traversee Wéron-Dellieux, daar hoort een bezoek aan de Réseau Nord bij. Dus wij “even” heel die doolhof doorgekoerst, en virtueel die ongelooflijke première herbeleefd die Rudi en ik er deden in 1995 (we ontdekten toen in één ruk honderden meters).
Galerie Colossale bleef indrukwekkend, het touw dat uit het plafond hangt van de Salle des Sale(s)Amis riep herinneringen op aan die epische tocht van 13u om die klim te gaan doen (Rudi, Annette en Joel in ‘95), de flonkerende concreties in Salle Paul waren nog steeds even ongerept. Hier is na ons, in de bijna 15 jaar dat deze réseau bestaat, geen 5 man meer geweest, daar zijn we echt wel zeker van!

Na al dit nostalgisch gemijmer, verder maar, naar de Jonction des 4 die de verbinding vormt met de Dellieux. Er ontbrak alleen nog Joël aan om de reünie compleet te maken, in de Salle de la Molaire, waar nog steeds ons spandoekje hangt “Jonction Weron-Dellieux, sept 1995”. Ach die verbinding! Er was toen champagne, er hingen feestslingers, er was zelf muziek. En dat allemaal in één van de meest onbereikbare ondergrondse uithoeken van België. Surrealistisch gewoon.
Enkele flinke vernauwingen later (o.m. Passage des Kits) klommen we omlaag in de Salle du Système D. Weeral onvergetelijke herinneringen aan “de Frank” die hier in een piepklein plaatsje 16 uur had zitten wachten op hulp. Voor wie dit verhaal niet kent, zie hier. Na ons nogmaals te hebben verkneukeld in de lotgevallen van deze onfortuinlijke Avalonner, daalden we af naar bijna het diepste punt van de Dellieux. “Bijna” is het sleutelwoord, dus niet doen zoals de Rudi die rechtdoor de Galerie Zephyr in wilde (maar het is geweten dat den Bollaert zijn orientatievermogen nul is). De uitklim van de Dellieux verliep vlot, maar natuurlijk niet langs de kortste weg. Want dat betekent twee putten uitklimmen en zonder klimgerief is dat best riskant. En als je nu in één grot nooit een ongeluk mag hebben, dan is het wel in deze! Dus, even een omweg via de Réseau Bowling tot aan de Galerie des Surprises, waar vlakbij de Passage Diana is: de verbinding met de Réseau de la Topo Foutue dat we in 1997 ontdekten. Passage Diana stond lekker vol water, ploeter ploeter erdoorheen tot in de Topo Foutue. Daar moesten we weer omlaag, tot in Salle Komando (een knipoog naar KOen MAnDOnx), waar we in ‘97 de “Bingo” hadden opengemaakt. De Bingo, die opnieuw toegang geeft tot de klassieke réseau, en wel aan de voet van de Escalier Présidentiel (kunt u nog volgen?). En aldus heb je die twee putten omzeild. Tien minuten later sta je dan buiten - als je de weg kent, want hier liggen geen wegwijzertjes ('t mag niet te eenvoudig zijn hé) en de topo van dit deel van de grot lijkt op een bord vol spaghetti. Het was nog vroeg en de zon scheen, dus konden we nog lekker gaan terrassen in Jambes.

We hebben ons weer eens fantastisch geamuseerd, en het ging ons ook heel goed af. Geen versplinterde ellebogen, gekneusde ribben of verbrijzelde knieschijven; de fysiek en souplesse waren er nog. En het blijft toch echt wel een geweldige grot, en de avonturen die we hier hebben beleefd zullen we nooit vergeten. We waren toen (1995-1997) echt nog gekker dan nu. Oh ja: we hebben ons ook beziggehouden met het verbeteren van de wegmarkering, er werden nog een 20-tal pijltjes bijgeplaatst die het traject van de doorsteek aangeven. Een beetje tegen onze ethiek, maar zonder markeringen zou het totaal onmogelijk zijn, voor een ploeg die de grot niet kent, om de doorsteek te doen. En tja het blijft jammer dat er slechts 1 keer om de 3 jaar een aanvraag binnenkomt van een andere club. Hebben wij daarvoor zo onze kloten moeten afdraaien? :-))

Meer lectuur over het Systeem Wéron-Dellieux kan je hier vinden.

NB: dank aan De Grotters voor het recupereren van onze ladder in de Weron!