Trou des Cotes: tweede oordeel

Vrijdag 19/6/2009. Twee maanden na de vorige dag wroeten, die een eerder ontmoedigde ploeg had opgeleverd (zie: http://scavalon.blogspot.com/2009/03/trou-des-cotes-we-zijn-er-door-maar.html) gingen P&A de grot topograferen zodat er een punt kon worden gezet achter deze exploratie.

Amper in de grot dienden we door een 3 meter lange blubberbak te kruipen, 15 cm stinkende crème-au-beurre. Jakkes, langs hier kruip ik niet terug buiten, was mijn gedacht. Onze voorgangers hadden de modder vakkundig uitgesmeerd zodat het propere, droge, aangename kruipwerk van voordien nu een extra dimensie had bijgekregen. Toch maar eerst eens die hopeloze terminus gaan inspecteren. Er was zowaar een klein zaaltje (1,5x1,5 m, maar als je al 12 m lang een spleet van 25 cm breed hebt moeten verbreden, mag dat echt wel een zaal genoemd worden!). Enige vervolg: een 10 cm nauwe spleet recht omhoog met een impressie van ruimte erboven. Een enorm blok lag me in de weg en werd prompt opzij gekanteld. Ik had nu wat meer plaats om mijn "Autoflop" te monteren. De camera werd twee meter omhoog door de nauwe spleet geschoven. Tien minuten later wezen de filmbeelden echt wel uit dat er daarboven veel meer plaats was, en er waren zelfs enkele concreties zichtbaar.

Combineer dit met de duidelijke tocht, het feit dat we hier stockageruimte genoeg hadden voor ons puin, en dat de te verbreden spleet amper 1m50 lang was, en je kan wel raden dat onze topoplannen als sneeuw voor de zon smolten (immers, vooruitziende topografen hebben ook steeds een boormachine en alle nodige spullen bij :-)). 

Het was ons ook een raadsel waarom onze voorgangers niet enthousiaster waren geweest over deze terminus, want in vergelijking met al het voorgaande was heel deze situatie echt wel een doorbraak te noemen.

Een uur later waren er dus twee gaten geboord, en dienden we de uitgang op te zoeken. Maar geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om weer door die modderbak te kruipen! Enkele maanden geleden had ik ergens daglicht gezien, wie weet geraakten we daar ook buiten. En zowaar: na een kwartier graven, met onze handen (want alle materiaal lag ergens anders) geraakte ik buiten!

En dan weten dat er weken en weken gegraven is om in de Côtes te geraken, in ellendige omstandigheden en zelfs met gekneusde ribben. En hier, na slechts enkele minuten werken, was er dus ook een ingang.

Buiten hielden we ons bezig met oppervlaktetopo, terwijl intussen de rook van onze destructieve bezigheden optrok.


Tegen 17u30 was de accu van de Hilti leeg, en waren we al bijna door de smalle spleet geraakt. Het einde was nog net te smal, maar we konden al wel zien.

"Can you see anything?", vroeg Lord Carnarvon, toen Howard Carter in 1922 voor de eerste keer doorheen een klein gaatje in de wand in de tombe van Toetanchamon binnenkeek.

"Yes, wonderful things", antwoordde Carter.

Zo ging het nu ook, alleen waren die wonderful things ditmaal geen gouden schatten, wel een galerij met stalactietjes, een witte coulée, en in de verte wat mooie gordijnen. Voor een speleoloog is dat ook al een schat waard. Nu maar hopen dat het openen van deze tombe geen vloek over ons uitspreekt.

Wordt heel gauw vervolgd. De oppervlaktetopo wees uit dat we heel wat minder dicht bij de oppervlakte zitten dan gedacht: er zit nog minstens 10-12 meter boven. Dus nog potentieel.

In de videozone vind je een (11 minuten lange) clip van onze werkzaamheden.