Gisteren zaten Annette en ik weer in de Frigo. De temperatuur was er ditmaal 7,1°C, de tocht was nog steeds duidelijk, en het decor nog steeds angstaanjagend onstabiel. Een uurtje bezig geweest met het "killerblok" vast te metselen met snelcement, daarna op het diepste punt voorzichtig verder gewerkt. Vrij snel een opening kunnen vrijmaken waarin we weer 3 meter dieper kunnen kijken, maar er gaan nog vele emmers cement en vooral koelbloedigheid nodig zijn om verder te geraken. Met de DistoX gauw alles getopografeerd, en wat blijkt: op het diepste punt zitten we nu al op -15m van de ingang, en al 10 m dieper dan het diepste punt van de doline. De felle tocht is dus niet zomaar een circuitje met de doline zelf!
Terwijl Annette in het lentezonnetje zat te tekenen, viel ik een klein gaatje aan dat zich in dezelfde doline bevindt: de Frigo Nr 2.
Totaal ondoordringbaar, maar het blaast zachtjes koude lucht uit van ... 7,1°C! Dat kon geen toeval zijn. Hier moest ik meer van weten. Na een uur brute kracht en woedend gehamer was de ingang breed genoeg om erdoor te kunnen. Dan graven, graven, graven tot we tegen 's avonds geen pap meer konden zeggen. We zitten al 4 m ver en zien het vrij ruim verderlopen. Frisse tocht. Wordt vervolgd. Hieronder een korte clip van onze werken.
Terwijl Annette in het lentezonnetje zat te tekenen, viel ik een klein gaatje aan dat zich in dezelfde doline bevindt: de Frigo Nr 2. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten